Ο δρυμός = ο δρυμών – γενική δρυμώνος = τόπος με πολλές δρύες δηλαδή βελανιδιές.

  Επομένως το χωριό Δρυμώνας πήρε την ονομασία του από την λέξη ο δρυμός = ο δρυμών που σημαίνει τόπος με πολλές βελανιδιές. Βρίσκεται στη Βόρεια Εύβοια ανάμεσα στο Ξηρό Όρος βορειοανατολικά και τον Καβαλάρη δυτικά σε υψόμετρο 650μ. σε απόσταση 1,5χλμ. από το μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος και 14χλμ. από τις Ροβιές.

  Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν επί τουρκοκρατίας επειδή το χωριό ανήκε σαν μετόχι στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ και οι κάτοικοι του ασχολούνταν με τη γεωργία και κυρίως με την κτηνοτροφία. Επίσης στο μοναστήρι ανήκαν και τα μετόχια του Αγίου Βασιλείου ανατολικά του χωριού και Απολλώνιες νότια του χωριού. Η ονομασία Απολλώνιες προέρχεται από το θεό Απόλλωνα, ναός του οποίου υπήρχε στην περιοχή. Ευρήματα του ναού βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια. Βέβαια ανασκαφές από την αρχαιολογική υπηρεσία δεν έχουν γίνει μέχρι τώρα. Αργότερα στη θέση αυτή χτίστηκε Χριστιανικός ναός του Αγίου Τρύφωνα ο οποίος δε σώζεται σήμερα αλλά υπάρχουν στο έδαφος σημεία του ναού.

Λόγω της  μορφολογίας του εδάφους, καθώς υπάρχουν στη γύρω περιοχή πολλά σπήλαια και υψηλές κορυφές (καραούλια), το χωριό ανέπτυξε αντιστασιακή δράση κατά των Γερμανών, πολλοί δε κάτοικοί του (άνδρες και γυναίκες) τιμήθηκαν από την πολιτεία τα τελευταία χρόνια.

  Στο χωριό ήρθαν και εγκαταστάθηκαν κάτοικοι από την Ικαρία, γιατί εδώ βρήκαν δάση με ξυλεία για την παρασκευή ξυλοκάρβουνου σε καμίνια και δημιούργησαν οικογένειες και έτσι διέδωσαν την τέχνη της παρασκευής ξυλοκάρβουνου στους ντόπιους κατοίκους.

  Επειδή όμως δεν υπήρχαν δουλειές την δεκαετία του ’50 πολλοί κάτοικοι του μετανάστευσαν αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στις χώρες Γερμανία, Βέλγιο και Αυστραλία.

  Σήμερα οι λιγοστοί κάτοικοί του ασχολούνται με τη γεωργία σε μικρή παραγωγή για τις ανάγκες των οικογενειών τους, με την κτηνοτροφία, την υλοτομία και τη ρητινοκαλλιέργεια αφού στη γύρω περιοχή το δάσος που εκτείνεται αποτελείται από πανύψηλα έλατα και αιωνόβια πεύκα. Επίσης ευδοκιμούν πολύ οι καρυδιές, οι μηλιές, οι κερασιές, οι καστανιές και τα αμπέλια.

  Υπάρχουν στη γύρω περιοχή πολλά σπήλαια καθένα από τα οποία έχει την ιστορία του.

  Κοντά στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ νοτιοδυτικά υπάρχει ένα σπήλαιο στο οποίο ασκήτεψε ο Όσιος Δαυίδ.

  Κάπως μακριά από το χωριό υπάρχει άλλο σπήλαιο με μικρή θολωτή είσοδο και χωρητικότητας 50 περίπου ατόμων από την οροφή του κρέμονται μικροί σταλακτίτες μήκους περίπου 10 εκατοστών και στο έδαφος έχουν σχηματιστεί κάτι απολιθώματα. Οι χωρικοί το ονομάζουν Πνευματικό Σπήλαιο. Λένε ότι εκεί έμενε ένας πνευματικός (καλόγερος) πότε όμως ακριβώς δεν ξέρουμε.

  Επίσης ένα άλλο μικρό σπήλαιο βρίσκεται στο δάπεδο του οποίου υπάρχει μια τρύπα με μεγάλο βάθος στην οποία χωράει ένας άνθρωπος. Ρίχνοντας πέτρες μέσα στην τρύπα ο ήχος τους ακούγεται για αρκετό χρονικό διάστημα ώσπου χάνεται.

Γενικά οι φυσικές ομορφιές του χωριού είναι πολλές και ενδιαφέρουσες και αξίζει ο επισκέπτης να τις αναζητήσει, ώστε να έχει τη χαρά της ανακάλυψης.