• Σαν τον μετανάστη

• Κορόιδο Μουσολίνι

• Τ' άσπρο ξωκλήσι

• Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του

Γιορτή 17ης Νοεμβρίου

Γιορτή 25ης Μαρτίου

Εκδρομή στην Τανάγρα (114 Πτέρυγα Μάχης)

στα πλαίσια του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού

Την Τρίτη 13 Απριλίου 2010 η Γ' τάξη του Γυμνασίου μας πραγματοποίησε μονοήμερη εκπαιδευτική εκδρομή στα πλαίσια του μαθήματος του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού (Σ.Ε.Π) στην 114 πτέρυγα μάχης στην Αεροπορική Βάση Τανάγρας.

Με την άφιξή μας στην Αεροπορική Βάση παρακολουθήσαμε αεροπορικές επιδείξεις, οι οποίες ήταν πολύ εντυπωσιακές. Έπειτα, οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, μας ενημέρωσαν για το πώς μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε το συγκεκριμένο επάγγελμα, για τους χειρισμούς των αεροσκαφών καθώς επίσης και για την ιστορία τους. Είχαμε ακόμη την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά τα μαχητικά αεροσκάφη «Mirage CIV», αφού μας επέτρεψαν να επιβιβαστούμε και να τραβήξουμε φωτογραφίες καθώς επίσης ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να μας λύσουν τις απορίες μας για το πώς χρησιμοποιούνται τα τεχνολογικά μέσα που βρίσκονται στο πιλοτήριο του αεροσκάφους. Τέλος, επισκεφτήκαμε τους επίγειους σταθμούς ραντάρ και είδαμε τους σχηματισμούς σε σμήνη των επιθετικών και μαχητικών αεροσκαφών όλης της Ελλάδας.

Όλοι μας ύστερα από αυτή την εμπειρία είμαστε κατενθουσιασμένοι και πιθανόν να προγραμματίσουμε ξανά επίσκεψη στην 114 πτέρυγα μάχης.

Σίγουρα κάποιοι από τους συμμαθητές μου θα θελήσουν ν’ ακολουθήσουν μελλοντικά τη συγκεκριμένη επαγγελματική σταδιοδρομία.

                                                                                                                                                                      Εύη Αδραχτά Γ1

Εκδρομή στους Δελφούς και στο Γαλαξίδι

6:15. Η ώρα που έγινε η αναχώρηση του λεωφορείου από το χώρο του σχολείου. Έτσι, αφού έφτασαν και τα τελευταία παιδιά και έγινε η καταμέτρησή τους από τους καθηγητές, το λεωφορείο αναχώρησε για το λιμάνι. Τα παιδιά ωστόσο δεν είχαν ξυπνήσει καλά-καλά, αλλά ήταν τόσο ξύπνια, ώστε στο βάθος του λεωφορείου να ακούγονται γέλια, τραγούδια, λογής-λογής ομιλίες και γενικότερα μία συνεχής φασαρία. Υπήρχαν ωστόσο και μερικά παιδιά, όπως εγώ, που κάθονταν ήσυχα στις θέσεις τους και κοιτούσαν έξω από το παράθυρο, που βρισκόταν δίπλα τους. ΄Εξω δεν είχε ξημερώσει ακόμα και τα φώτα του δρόμου έδιναν μία σταγόνα λάμψης και φωτός στο ζοφερό τοπίο. Όμως, μέσα από το σκοτάδι αυτό διακρίνονταν οι σκιές από τα δέντρα και τα σπίτια της περιοχής που χάριζαν μια ιδιαίτερη ομορφιά.

Στις 6:40 φτάσαμε στο λιμάνι. Τώρα πλέον είχε ξημερώσει για τα καλά και ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει. Ωστόσο, αισθανόσουν το απαλό βοριαδάκι, που μύριζε θάλασσα, ιδρώτα και μόχθο των ψαράδων, να σου ανακατεύει τα μαλλιά. Παρ’ όλα αυτά, η θέα ήταν εκπληκτική. Η θάλασσα γαλήνια και ήρεμη, οι κάτοικοι μόλις που είχαν ανοίξει τα παράθυρα των σπιτιών τους, για να τα φωτίσουν οι ακτίνες του ήλιου, τα δέντρα… όλα μου άρεσαν. Εκείνη τη στιγμή ένιωθα μία αγαλλίαση στη ψυχή μου. Τίποτα δεν με ενοχλούσε, ούτε το ψυχρό αεράκι, ούτε η φασαρία των συμμαθητών μου, αλλά ούτε και ο θόρυβος από τις εξατμίσεις των λεωφορείων, όταν αυτά επιβιβάζονταν στο καράβι.

Μετά από λίγη ώρα επιβιβαστήκαμε και εμείς. Άλλα παιδιά πήγαν στη καμπίνα, για να καθίσουν, ενώ άλλα έμειναν έξω, να ατενίσουν στη θέα της βαθιάς, σμαραγδένιας και απέραντης θάλασσας που απλωνόταν μέχρι το βάθος του απέραντου ορίζοντα. Εγώ βέβαια ήμουν από τα παιδιά που προτίμησαν τη ζεστασιά και την ήρεμη και χαλαρή ατμόσφαιρα της καμπίνας. Εκεί, τα περισσότερα παιδιά κάθονταν σε παρέες των 5 ή των 10 ατόμων. Σε άλλα παιδιά όμως άρεσε η μοναξιά και η εσωτερική αναζήτηση μέσα από αυτό το ταξίδι, καθώς και τι προσφέρει το ίδιο το ταξίδι. Εγώ αντιθέτως προτιμούσα την συντροφιά της παρέας, τον διάλογο και τον συναισθηματικό «δεσμό», που μου προσέφερε αυτό το ταξίδι, με τους συμμαθητές μου. Πράγματι, σε αυτή την εκδρομή, το περίεργο, αλλά και αξιοθαύμαστο γεγονός ήταν πως σχεδόν όλα τα παιδιά δέθηκαν μεταξύ τους σχηματίζοντας μία ευχάριστη παρέα.

Μετά από 45 λεπτά, το φερι-μποτ  έφτασε και όλα τα παιδιά αποβιβάστηκαν. Στο λεωφορείο ήμασταν πολύ χαρούμενοι και έτοιμοι να ζήσουμε κάθε στιγμή της εκδρομής μας σαν να ήταν η τελευταία.

Ο πρώτος μας προορισμός ήταν η Αράχοβα. Ωστόσο δεν σταματήσαμε, αλλά απλώς περάσαμε από το χωριό με το λεωφορείο.   Η  μαγευτική θέα του τουριστικού αυτού χωριού μας έκανε να «χάσουμε» τη μιλιά μας και απλώς να παρατηρούμε κάθε λεπτομέρειά του, όντας διψασμένοι για γνώση. Οι δρόμοι στενοί, πλακόστρωτοι και βυθισμένοι στο πράσινο και στα πετρόχτιστα γραφικά σπίτια, γεμάτοι  καφετέριες, ξενοδοχεία, μαγαζιά με είδη εξοπλισμού για σκι. Και όμως ,το παράξενο ήταν πως δεν είδα κανέναν κάτοικο να περπατά στους δρόμους αυτούς, να κάθεται στο παραδοσιακό καφενείο ή στο μπαλκόνι του σπιτιού του. Παρ’ όλα αυτά, δεν με ενόχλησε αυτό, καθώς είχα καθηλωθεί από την επιβλητική ομορφιά του χωριού αυτού. Δυστυχώς η εμπειρία αυτή κράτησε για πολύ λίγο.

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν οι Δελφοί και κυρίως ο αρχαιολογικός χώρος και το Μουσείο των Δελφών. Στις 10:30 μας περίμενε μία ξεναγός στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών που βρίσκεται στους πρόποδες του Παρνασσού, στο επιβλητικό φυσικό τοπίο που σχηματίζεται σε δύο θεόρατους βράχους. Φτάνοντας στην είσοδο του χώρου στα αριστερά μας βρισκόταν το μουσείο, ενώ στα δεξιά μας ένας πλακόστρωτος διάδρομος, που περιβάλλονταν από θάμνους, λουλούδια και αναρριχώμενα φυτά, που κάλυπταν την αδέξια παρουσία του φράχτη πίσω από αυτά, κάνοντάς τον πιο όμορφο και πλούσιο σε ανοιξιάτικα χρώματα. Σε αυτόν το διάδρομο περπατήσαμε και εμείς, για να φτάσουμε εκεί που βρίσκονταν η ξεναγός, στα θεμέλια της Αρχαίας Αγοράς των Δελφών. Αφού λοιπόν η ξεναγός μας εξήγησε, μας ενημέρωσε και μας έδειξε σχετικές εικόνες, μας μετέφερε αρκετά μέτρα πιο μακριά και με δυσκολία, λόγω της ζέστης, των μαρμάρων που γλιστρούσαν και της φασαρίας που επικρατούσε από τα σχόλια των παιδιών και των τουριστών τριγύρω, στο θέατρο, στο πανελλήνιο ιερό των Δελφών, στον ομφαλό της γης, μια μεγάλη κωνική πέτρα που χάριζε θετική ενέργεια σε όποιον την ακουμπούσε, στο θέατρο και στο μαντείο της Πυθίας. Στο δρόμο μας υπήρχαν πολλοί ναοί στους οποίους οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν τοποθετήσει τα λάφυρα που κέρδιζαν από τις νίκες τους στις  συγκρούσεις τους με τους Πέρσες, δείχνοντας έτσι την τιμή, το μεγαλείο του στρατού τους και την ανδρεία τους. Στα θεμέλια των ναών αυτών υπήρχαν επιγραφές με φράσεις όπως: «Εμείς οι Αθηναίοι σας αφιερώνουμε τον ναό προς τιμήν της νίκης σας στη μάχη στις Θερμοπύλες». Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν η τελευταία στάση μας στο θέατρο και στο μαντείο της Πυθίας. Με συγκίνησε όχι μόνο το γεγονός ότι έλαβα πολύ αξιόλογες γνώσεις σχετικά με την Πυθία και τον ομφαλό των Δελφών, που ήταν το κέντρο του κόσμου, σύμφωνα με έναν πανάρχαιο μύθο, αλλά και από τη θέα που με καθήλωσε βλέποντας τα έλατα και τα κυπαρίσσια να αχνοφαίνονται από χαμηλά και ανάμεσά τους οι ναοί που ήταν αφιερωμένοι σε θεούς, όπως τον Απόλλωνα. Η θέα και οι δυνατότητες για απόσπαση πληροφοριών με έκαναν να διστάζω να φύγω από το μέρος εκείνο.

Μετά την ξενάγηση στον αξιοθαύμαστο τούτο χώρο, γυρίσαμε πίσω στην είσοδο, αυτή τη φορά για να πάμε στο μουσείο των Δελφών. Μπαίνοντας στην αρχική αίθουσα του μουσείου, τίποτα δεν ήταν πιο εντυπωσιακό από τη Σφίγγα της Νάξου, όπου η παρουσία της ήταν τόσο επιβλητική, ώστε φάνταζε σαν φύλακας του  μουσείου. Έπειτα, το Τρίποδο των Δελφών, η ασπίδα από την Κύπρο αφιερωμένη στο ναό του Απόλλωνα, οι δίδυμοι Κούροι του Άργους, περικεφαλαίες, κοσμήματα καθημερινής χρήσης και διάφορες αρχαίες ελληνορωμαϊκές επιγραφές. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε πραγματικά και με έκανε να σταθώ για λίγο προσπαθώντας να ανακαλύψω τα συναισθήματά του και τα μηνύματα που μεταφέρει, ήταν το χάλκινο άγαλμα του Ηνίοχου. Το βλέμμα του, αν και το ίδιο το άγαλμα αναπαριστούσε τη στιγμή της νίκης του, ήταν μελαγχολικό και συμβόλιζε τη συγκράτηση και την αυτογνωσία του αθλητή και έδειχνε σαν να παρατηρούσε κάθε κίνηση μέσα στο χώρο, που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένος στον ίδιο. Φεύγοντας από το μουσείο των Δελφών όλα τα παιδιά ήταν φανερά εντυπωσιασμένα, ώστε στο βλέμμα τους να φαίνεται ο δισταγμός της αναχώρησης.  

Η τελευταία μας στάση ήταν στο Γαλαξίδι, ένα πανέμορφο γραφικό χωριουδάκι με μια μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στα παραδοσιακά πετρόχτιστα σπίτια που απλώνονταν το ένα δίπλα  στο άλλο μέσα από σοκάκια και μονοπάτια και στα σύγχρονα μέσα ψυχαγωγίας που διέθετε το χωριό αυτό. Κατά μήκος του λιμανιού υπήρχαν καφετέριες, ταβέρνες, και στο βάθος ένα δάσος που σε προσέγγιζε με τη θέα των πανύψηλων δέντρων του και δίπλα, ένα μικρό λούνα-πάρκ. Στο μέρος αυτό κάτσαμε περίπου για 4 ώρες. Έτσι, μετά από έναν περίπατο στα στενά δρομάκια του χωριού, μια στάση για φαγητό σε ένα ταβερνάκι και τέλος χαλάρωση στο λούνα- πάρκ , αναχωρήσαμε και ξεκινήσαμε για το δρόμο της επιστροφής.

Κατά τη διάρκεια της επιστροφής τα παιδιά είχαν πλέον ξεθαρρέψει τόσο, ώστε να ξεσπάσει ένας μεγάλος χορός μέσα στο πούλμαν , τραγούδια, δύο κιθάρες να συνοδεύουν με τη μελωδία τους   και γενικότερα μία εύθυμη διάθεση και ατμόσφαιρα. Το ίδιο έγινε και το καράβι.

Αυτές λοιπόν ήταν οι πιο ξεχωριστές στιγμές της εκδρομής αυτής. Αυτές ήταν οι στιγμές που εγώ και οι συμμαθητές μου χαρήκαμε περισσότερο και της ζήσαμε με χαρά, ευτυχία και διασκέδαση και δεν αγχωθήκαμε για το αύριο. Γι’ αυτό το λόγο για εμένα θεωρείται μια ξεχωριστή εκπαιδευτική εκδρομή…

                                                                                                                                                                                               Νικολέτα Αγαπητού Γ1