Η Καστανιώτισσα είναι μια πανέμορφη ημιορεινή τοποθεσία του Τελεθρίου (υψόμετρο 300 μ.) και απέχει περίπου 8 χιλιόμετρα από την Ιστιαία. Η Καστανιώτισσα του Δήμου Ωρεών Ευβοίας, θεωρείται σήμερα ένα από τα ομορφότερα ορεινά χωριά της Βόρειας Εύβοιας, ιδανικό για όσους αγαπούν τα πυκνά δάση και τα οδοιπορικά μέσα σ’ αυτά. Είναι ένα καταπράσινο τοπίο και συνάμα μαγευτικό. Η θέα της είναι μαγευτική. Πήρε το όνομά της από τις πολλές καστανιές της περιοχής, τις οποίες οι άνθρωποι κατέστρεψαν για τη κατασκευή σκεπών διότι το ξύλο της καστανιάς ήταν πολύ ανθεκτικό καθώς επίσης και από τα κάστανα που όπως φαίνεται από έγγραφο του 1839 παράγονταν στην περιοχή.

Η Καστανιώτισσα μετά την απελευθέρωση της Εύβοιας πέρασε στην κατοχή ξένων ιδιοκτητών και κυρίως Γάλλων και Άγγλων. Μεταξύ των ετών 1850-1860 παρατηρείται μείωση του πληθυσμού. Η αιτία της μετακόμισης των κατοίκων ήταν οι μεγάλες αντιθέσεις και προστριβές με τους ξένους τσιφλικάδες.

Εκείνη την εποχή στο χωριό γίνεται η άγρια δολοφονία του ζεύγους Λέϊβς (ιδιοκτητών του τσιφλικιού) μέσα στο σπίτι τους από την συμμορία κάποιου Αναγνώστη ο οποίος πίστεψε εσφαλμένα πως στο σπίτι του Λέϊβς κρυβόταν θησαυρός. Ο Αναγνώστης και οι συνένοχοι του δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η εκτέλεση έγινε με την περιοδεύουσα λαιμητόμο (καρμανιόλα) που την εποχή εκείνη στηνόταν λίγο νότια του νεκροταφείου της σημερινής Ιστιαίας.

Το χωριό χωρίζεται σε δύο μέρη, στο πάνω χωριό, όπου κατοικούν οι ντόπιοι και στο κάτω χωριό, όπου κατοικούν οι πρόσφυγες. Οι πρόσφυγες είχαν ξεριζωθεί από τα βάθη της Μικράς Ασίας το 1924. Μία από τις περιοχές αυτές ήταν η κωμόπολη Εγκίν με τα χωριά της Μουσαγκά, Βάνκ, Σουρτσού, Τσοράνκ, Κοσουτσιμέν κ.α. όπου κατοικούσαν οι πρόσφυγες του χωριού εκεί. Η περιοχή αυτή, ως προς το φυσικό περιβάλλον τουλάχιστον, είχε πολλές ομοιότητες με την πατρίδα τους στην ορεινή Ανατολία.

Οι πρόσφυγες ονόμασαν τον οικισμό τους «Νέα Εγκίν» δημιουργώντας έτσι το δεσμό με την παλιά τους πατρίδα. Μερικά χρόνια αργότερα ο προσφυγικός οικισμός της Νέας Εγκίν συγχωνεύτηκε με την Καστανιώτισσα και ως ονομασία του νέου χωριού επιβλήθηκε η ελληνική.

Οι ηρωικοί αυτοί πρόσφυγες, αντιμετωπίζοντας πολύ μεγάλες δυσκολίες, χάρη στις ικανότητες τους και στην ισχυρή τους θέληση, κατάφεραν να ενσωματωθούν στο κοινωνικό σύνολο της Βόρειας Εύβοιας και να ακολουθήσουν χωρίς κανένα εμπόδιο πια την πορεία των εξελίξεων.

Οι σημερινοί κάτοικοι της πανέμορφης Καστανιώτισσας (περίπου 300), τρίτη και τέταρτη γενιά των προσφύγων του 1924 ελάχιστες επαφές διατηρούν πια με την γλώσσα και τις παραδόσεις των προγόνων τους. Παρόλα αυτά κάποιες από τις σημερινές νοικοκυρές προσπαθούν να κρατήσουν μέσα από την μαγειρική όσο πιο πολλές παραδόσεις μπορούν.