• Φυσική Ζωή - Πεζοπορίες

Σάββατο 31 Μαρτίου 2012, ήταν η μέρα που θα πραγματοποιούνταν μία ακόμη αξέχαστη πεζοπορία αυτή της ανάβασης μας στο Ξηρόν Όρος. Η μέρα καλοδιάθετη, ο καιρός λαμπερός και η ψυχολογία των μαθητών και των καθηγητών ακόμη καλύτερη. Όλα έμελλε να κυλήσουν αρμονικά. Η διαδρομή με το λεωφορείο κράτησε αρκετή ώρα, αλλά ήταν απολαυστική, καθώς μας δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσουμε το λουσμένο με ήλιο τοπίο, και να συζητήσουμε. Το λεωφορείο λοιπόν μας άφησε ακριβώς πάνω από τους καταρράκτες του Δρυμώνα. Από εκείνο το σημείο θα άρχιζε η πεζοπορία μας.

 Με την έναρξη του μικρού μας ταξιδιού μας υποδέχθηκε το πανέμορφο δάσος με τα πελώρια δέντρα που προκαλούσαν δέος στο διαβάτη. Αρχικά η διαδρομή ήταν ομαλή χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, όλοι περιμέναμε πως θα ήταν μία συνηθισμένη πεζοπορία ενώ τα γέλια και οι φωνές μας πλημμύριζαν τον τόπο. Διασχίζοντας λοιπόν το μονοπάτι που προϋπήρχε θαυμάζαμε την πλούσια βλάστηση αναπνέαμε τον καθαρό αέρα και τραγουδούσαμε μαζί με τα πουλιά που μας κρατούσαν συντροφιά. Ώσπου έφθασε η ώρα της ανάβασης. Πιστεύαμε πως 2,1χλμ δε θα ήταν τίποτα για εμάς τους «έμπειρους» πεζοπόρους, ωστόσο θα έρχονταν η στιγμή της διάψευσης! Ενώ ανεβαίναμε και κατεβαίναμε μας περίμενε μία έκπληξη, συναντήσαμε χιόνι. 31 Μαρτίου με 20⁰C, απίστευτο κι όμως αληθινό! Κι εδώ κάνουμε λόγο για τη μαγεία του βουνού που πάντοτε σου επιφυλάσσει απρόσμενες εξελίξεις. Δεν είχε απομείνει πολύς δρόμος ώστε να φτάσουμε στην κορυφή όμως τα τελευταία μέτρα φαίνονταν ατέλειωτα.

Και ναι, κατορθώσαμε να πατήσουμε στην κορυφή του Ξηρού Όρους. Η θέα μαγευτική, το τοπίο βραχώδες με λιγοστή βλάστηση και τα αισθήματα μας απερίγραπτα. Αν και όλα ήταν τέλεια, έπρεπε να ανακτήσουμε δυνάμεις για την κατάβαση. Αρχίσαμε έτσι να κατεβαίνουμε με μεγάλες ταχύτητες κάνοντας μικρά διαλείμματα.

Φτάνουμε αισίως στο 2^ο μέρος της πεζοπορίας μας αυτό της επίσκεψης μας στους Καταρράκτες του Δρυμώνα όπου όλα ήταν πιο εύκολα και σαφώς πιο ξεκούραστα. Γεμίζοντας τις μπαταρίες μας και μαγεμένοι από το τοπίο φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής μας και το λεωφορείο ήταν εκεί να μας παραλάβει.

Στο δρόμο της επιστροφής ο καθένας διηγούταν τις εντυπώσεις του, νοσταλγώντας τη γαλήνια ατμόσφαιρα του βουνού. Και φθάσαμε στο σχολείο. Όλοι ασφαλώς κουρασμένοι πήραμε δρόμο προς τα σπίτια μας όπου αναπολούσαμε τις εμπειρίες που περάσαμε μαζί. Αναμφίβολα αυτή η πεζοπορία θα παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στις καρδιές όλων και θα μας συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας θυμίζοντάς μας τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε στο Γυμνάσιο με τους εξίσου υπέροχους καθηγητές μας!!!

                                                                                                              Σοφία Κυριάκου Γ₂

                                                                                                      Ξεκινώντας....

Τι, δεν έχει άλλη ανάβαση;;;; Εννοείται πως έχει! Απλά η φύση προνοεί ώστε να πάρουμε μερικές ανάσες!

                                                                                                        Χιόνι!!!!! 31 Μαρτίου με 20°C

                                                                         Λίγο ακόμα και θα πατήσουμε στην κορυφή...

                                                                                Καταρράκτες Δρυμώνα

2ήμερη εκδρομή στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μελίτης Φλώρινας για την παρακολούθηση του προγράμματος : "Ταξίδι στην Ενδοχώρα του λιγνίτη"

     Στα πλαίσια της εκδρομής στην Φλώρινα η ομάδα περιβαλλοντολογικής δράσης του σχολείου μας επισκέφτηκε το ενημερωτικό κέντρο στον παλαιό δήμο Μελίτης, με σκοπό να μάθει περισσότερα περί του περιβάλλοντος, τους τρόπους προστασίας του και τέλος από ποιους παράγοντες πάσχει.

    Όπως ξέρουμε στην Φλώρινα υπάρχουν τα μεγαλύτερα αποθέματα λιγνίτη σε όλη την Ελλάδα. Έτσι λοιπόν οι υπεύθυνοι έσπευσαν να μας ενημερώσουν πρώτα από όλα για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα μας . Συγκεκριμένα αφού έγινε παραστατική ανάλυση όλων των διαδικασιών που οδηγούν στη παραγωγή και διανομή του ηλεκτρικού ρεύματος, οι ειδικοί θέλοντας να μας κάνουν μια ''ελαφριά'' εισαγωγή στο επόμενο θέμα, το οποίο ήταν η εξάντληση των αποθεμάτων λιγνίτη και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας έκαναν το εξής. Μας χώρισαν σε ομάδες και δίνοντάς ονόματα ζώων τα οποία παλαιότερα ευδοκιμούσαν και τώρα έχουν εκλείψει στη Φλώρινα μας ζήτησαν δουλεύοντας συλλογικά να καταγράψουμε τις ενεργειακές μας συνήθειες ως άτομα, και τα αποτελέσματα τους έκαναν να σκεφτούν πως τελικά δεν είμαστε τα  ''παιδιά των λουλουδιών''. Στη συνέχεια μας μίλησαν για τις δυνατότητες της χώρας να παράγει τεράστια ποσά ενέργειας από ανανεώσιμους πόρους όπως ο ήλιος και ο άνεμος. Ακολούθως, μας είπαν πως δεν είναι δική επιλογή το αν θα χρησιμοποιούμε ανανεώσιμες πηγές ή όχι, και αυτό γιατί τα αποθέματα λιγνίτη έχουν μειωθεί πάνω από το 50%, οπότε είναι μοιραίο η Ελλάδα μέσα σε λίγα χρόνια να μην μπορεί να παράγει τα απαραίτητα  ποσά ενέργειας ούτε ακόμα και για τις στοιχειώδες της ανάγκες. Κλείνοντας οι υπεύθυνοι έδωσαν βάση στην μεγάλη δύναμη της χώρας μας τον ήλιο. Περί αυτού του θέματος μας έδειξαν τα φωτοβολταϊκά στοιχεία και την νέα εξελιγμένη μορφή τους, η οποία είναι πιο εύχρηστη και αποδίδει καλύτερα. Τέλος μας μίλησαν για το πως κατασκευάστηκε ο λιγνίτης και το πως σχηματίστηκαν θύλακες διοξειδίου του άνθρακα μετά την απανθράκωση του καταπλακωμένου δάσους το οποίο έπειτα μετατράπηκε σε λιγνίτη και το πως αυτό απελευθερώνεται σε κοιτάσματα νερού δημιουργώντας ένα φυσικό ανθρακούχο νερό γνωστό και ως ''ξινό νερό Φλώρινας'', κάτι που ωφελεί πολύ τον οργανισμό μας κατά την κατανάλωσή του.

    Τέλος θα ήθελα να πω πως άνθρωποι όπως αυτοί στο κέντρο περιβάλλοντος καταβάλουν καθημερινά έναν ανυπέρβλητο και ασταμάτητο αγώνα για να σώσουν το περιβάλλον αλλά και να ''στρατολογήσουν'' και άλλους ανθρώπους ως βοηθούς σε αυτό το δύσκολο έργο. Πρέπει να πούμε πως αυτός τους ο αγώνας είναι πολύπλευρος και ασταμάτητος διότι οτιδήποτε αυτοί καταφέρνουν κάποιοι ασυνείδητοι το καταστρέφουν. Τον πλανήτη τον δανειζόμαστε από τα παιδιά μας, αυτή είναι η φράση που με λίγες λέξεις μας καθορίζει τα καθήκοντά μας απέναντι στο περιβάλλον το οποίο ζούμε και αυτό που θα παραδώσουμε στους απογόνους μας. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά συνειδητοποιήσει το τι γίνεται και τι πρόκειται να συμβεί γύρω τους και όλοι αυτοί είναι μόνοι τους, μόνοι τους σε έναν αγώνα για όλους.

                                                                                                                                                Ηλίας Σταματέλος Γ₃

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα που νιώθει ένας νεαρός μαθητής στη σκέψη της  πρώτης «μεγάλης» διήμερης  εκδρομής που πρόκειται να κάνει. Είναι ανάμεικτα ενθουσιασμός, άγχος, αγωνία. Κάπως έτσι ένιωσα και εγώ όταν μετά από κλήρωση επιλέχθηκα ανάμεσα στους τριάντα  συμμαθητές μου που θα πραγματοποιούσαν ένα εκπαιδευτικό ταξίδι στη Φλώρινα.

  Το βράδυ της προηγούμενης μέρας του ταξιδιού μαζί με τη μητέρα μου έβαλα σε μια βαλίτσα όλα τα απαραίτητα πράγματα που έπρεπε να έχω στην εκδρομή. Επειδή είχα μεγάλη αγωνία το πρωί ξύπνησα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι και άρχισα να ετοιμάζομαι  γιατί θα έπρεπε στις 7 ακριβώς να συγκεντρωθούμε στο σχολείο. Μόλις έφτασα είδα μερικά παιδιά να είναι ήδη εκεί. Σιγά – σιγά άρχισαν να έρχονται και οι υπόλοιποι και μόλις ήρθε το λεωφορείο βάλαμε τις βαλίτσες  στις αποσκευές και επιβιβαστήκαμε. Το ταξίδι μόλις είχε αρχίσει.

 Η διαδρομή ήταν υπέροχη. Περάσαμε μέσα από τα Τέμπη, ένα καταπράσινο τοπίο , μια κοιλάδα που διαρρέει ο Πηνειός ποταμός στολισμένη με πανέμορφα λουλούδια. Είδαμε τον Όλυμπο χιονισμένο παρότι είχε μπει για τα καλά η άνοιξη, και κοντά στη Πτολεμαϊδα πολλά εργοστάσια με μεγάλα φουγάρα που γέμιζαν τον ουρανό με ένα σκούρο γκρι χρώμα.

 Περίπου στις δύο η ώρα  φτάσαμε στη Βεύη  σε ένα μικρό χωριό λίγα χιλιόμετρα  έξω από τη Φλώρινα, όπου βρισκόταν το περιβαλλοντικό κέντρο που έπρεπε να επισκεφθούμε. Εκεί μας μίλησαν για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας ξεκινώντας από το καύσιμο που χρησιμοποιούμε τον λιγνίτη. Μέσα από διάφορα παιχνίδια και πειράματα μπορέσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα όλα αυτά που μας έλεγαν.

 Από τη Βεύη φύγαμε περίπου στις 5:30 για να πάμε στη Φλώρινα, στο ξενοδοχείο, γιατί ήμασταν όλοι αρκετά κουρασμένοι από το πολύωρο  ταξίδι. Αργότερα πήγαμε με τους καθηγητές που μας συνόδευαν, μια βόλτα για να μας δείξουν κάποια   ωραία μέρη και μετά χωριστήκαμε  σε παρέες. Έτσι συνεχίζουμε μόνοι μας την περιήγηση στη Φλώρινα. Πήγαμε στα μαγαζιά  και στη συνέχεια καθίσαμε σε μια καφετέρια  για να ξεκουραστούμε. Το βράδυ στο   ξενοδοχείο κοιμηθήκαμε μόνο λίγες ώρες γιατί ήταν τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός που δεν μπορούσαμε να κλείσουμε μάτι.

 Το επόμενο πρωί, αφού πήραμε το πρωινό μας φύγαμε αμέσως για το περιβαλλοντικό κέντρο όπου θα μας ολοκλήρωναν αυτά που είχαν να μας πουν. Ύστερα μας ξενάγησαν σε ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και σε ένα ορυχείο από το οποίο έβγαζαν λιγνίτη.

 Μόλις τελείωσε η ξενάγησή μας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.  Ένα δρόμο που δεν μπορώ να περιγράψω γιατί εκτός από την απογοήτευση που έφερνε το τέλος της εκδρομής , η σωματική κούραση με έκανε την περισσότερη ώρα να κοιμάμαι.

  Γυρίσαμε αργά το απόγευμα αλλά καθώς τα χέρια μου κουβαλούσα βαριεστημένα τη βαλίτσα μου στο σπίτι το μυαλό μου ήταν γεμάτο από τις ευχάριστες εντυπώσεις και αναμνήσεις της εκδρομής. Μιας  εκδρομής καλύτερης απ’ ό,τι είχα φανταστεί.

                                                                                                                                                   Δροσούλα Ευλιάτη Γ₁

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Το διήμερο 25 και 26 Απριλίου μια ομάδα 30 παιδιών της Γ’ τάξης του Γυμνασίου Ιστιαίας με συνοδούς την κα. Ζαφειριάδου και τον κ. Γιαννακάρα, πραγματοποίησε περιβαλλοντική εκδρομή στη «Γη των Λιμνών και Οικοσυστημάτων» στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μελίτης Φλώρινας.

Ήταν φοβερή εμπειρία με μια διαδρομή μέσα σε βουνά, πράσινο, παραλίμνια χωριά.

Μια διαδρομή που αισθανόσουν το κυρίαρχο υγρό στοιχείο της περιοχής να συνθέτει το «Αγγελοπουλικό τοπίο», το τοπίο της Φλώρινας.

Μόλις φτάσαμε, επισκεφθήκαμε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μελίτης Φλώρινας, όπου μάθαμε για το φυσικό πλούτο της περιοχής, ακούσαμε για το λιγνίτη, τον τρόπο εξόρυξής του, την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από αυτόν και το που χρησιμοποιείται αυτή η ενέργεια. Η πρώτη μέρα έκλεισε με ένα βιωματικό παιχνίδι ρόλων σχετικό με την εισήγηση που μας έγινε : Τη δημιουργία ενός νέου εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην περιοχή μας.

Το βράδυ αφεθήκαμε στην αγκαλιά της πόλης και την επόμενη μάθαμε για το ξινό νερό, όπου οι πηγές απ’ όπου προέρχεται αυτό το νερό έδωσε το όνομα στο ομώνυμο χωριό στους πρόποδες του Βιτσίου και Βερμίου. Είναι ένα φυσικό μεταλλικό νερό, με μια ιδιαιτερότητα στη γεύση που οφείλεται στο φυσικό εμπλουτισμό των πηγών με ελεύθερο διοξείδιο του άνθρακα.

Πληροφορηθήκαμε ακόμη για τον ξηρό πάγο, τα φωτοβολταΐκά συστήματα και κατόπιν επισκεφθήκαμε το εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Δ.Ε.Η καθώς και ένα ορυχείο εξόρυξης λιγνίτη.

Αμέσως μετά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Η εκδρομή μας, αν και μικρή σε διάρκεια, ήταν πετυχημένη και βρίσκεται από τώρα ανάμεσα στις πιο ωραίες μνήμες της φοίτησής μας στο Γυμνάσιο.

                                                                                                                                              Κωνσταντίνος Βούλγαρης Γ₁

Μακεδονίτικη φιλοξενία: Με το που φτάσαμε στο Κέντρο μας περίμενε χορταστικό σάντουιτς και δροσερός χυμός!!!

Λύγκες

Έτοιμοι και έτοιμες για βόλτα στη Φλώρινα

Επίδειξη χρήσης φωτοβολταϊκού συστήματος

Φωτοβολταϊκά συστήματα

Εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της ΔΕΗ

Ορυχείο εξόρυξης λιγνίτη

                                                                    (Διασχίζοντας το Τελέθριο...)

Σε όλα τα σχολικά μου χρόνια έχω βιώσει αρκετές εμπειρίες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο συναρπαστικές. Νομίζω ότι η τελευταία μας πεζοπορία θα μου μείνει αλησμόνητη για τον λόγο για τον οποίο ήταν παράλληλα τόσο μεγάλη διαδρομή που   έλεγες ότι δεν θα τελειώσει ποτέ και αυτό σου δημιουργούσε ένα βαθμό κούρασης, αλλά και τόσο απολαυστική γιατί όταν έφτανες στο τέλος σε περίμενε ας πούμε ένα είδος επάθλου. Για να καταλάβουν όλοι, αναχωρήσαμε από την Ιστιαία, τον χώρο συγκέντρωσης μας, για τον Ταξιάρχη με λεωφορείο και από εκεί ακολουθήσαμε ανηφορικό δρόμο μέχρι το μοναστήρι των Ηλίων. Κατόπιν κατεβήκαμε και πάλι με τα πόδια στο χωριό Ήλια όπου μας περίμενε το λεωφορείο, για να αναχωρήσουμε για τα Λουτρά Αιδηψού και μετά πάλι επιστροφή στην Ιστιαία. Κατά την έναρξη όλοι μπορώ να πω ότι ήμασταν χαρούμενοι. Άλλοι είχαν πάει στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, που ήταν και ο σκοπός της πεζοπορίας, και είχαν μόνο την περιέργεια της διαδρομής με τα πόδια μέχρι εκεί, ενώ άλλοι που δεν είχε τύχει να πάνε ποτέ ήταν παντελώς περίεργοι. Κατά την διάρκεια της διαδρομής συναντήσαμε παράξενα φυτά που θυμίζουν τροπικά δάση, μυρωδιές γεμάτες από ρίγανη, μία οχιά- ευτυχώς χωρίς συνέπειες- και ένα άλλο περίεργο φυτό που ήταν τροφή για φίδια. Έπειτα από συνεχή ανήφορο βρεθήκαμε σε μία επίπεδη περιοχή που λέγεται Σβάλες και τη γέμιζε ένας μικρός βάλτος. Ωστόσο είχαμε ήδη κουραστεί και το νερό τελείωνε με αποτέλεσμα όταν επιτέλους φτάσαμε στο χωριό Πολύλοφος (Γουργουβίτσα)  και βρήκαμε πηγή ήταν η  πρώτη φορά που απολάμβανα τόσο πολύ το νερό. Μετά από όλα αυτά τα ωραία και άλλα πολλά φτάσαμε επιτέλους στο μοναστήρι όπου μετά το προσκύνημα μας περίμενε ένα περιποιημένο τραπέζι γεμάτο καλούδια από τις μοναχές. Αφού πήραμε κάτι για δύναμη, αγοράσαμε από κανένα σταυρουδάκι και απολαύσαμε τη θέα, ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι του μοναστηριού που θεωρώ ότι ήταν πιο συναρπαστικό, καθώς ήταν τόσο στενό που πηγαίναμε ο ένας πίσω από τον άλλον, μέσα στην φύση και την πυκνή, σκιερή βλάστηση και πάλι με ένα μικρό ποταμάκι που σου έφτιαχνε την διάθεση. Αφού φτάσαμε στο χωριό Ήλια μας περίμενε, όπως προανέφερα το λεωφορείο για τα Λουτρά. Στα Λουτρά καθίσαμε κουρασμένοι σε ένα ταβερνάκι και απολαύσαμε τα σουβλάκια μας, μετά παγωτό και «βουτιές» μέχρι το γόνατο. Πιστεύω ότι ήταν απλά υπέροχα, και  άξιζε κάθε βαθμό κούρασης. Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν στην επιστροφή το στενό  μονοπάτι με το μικρό ποτάμι που κόντεψα να πέσω. Γενικά είχε πολύ πλάκα και δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ θα το ξαναέκανα για κάπου αλλού.      

                                                                                                                                            Παναγιώτα Μισιρλή Γ₂

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Την Παρασκευή 4 Μαΐου στα πλαίσια της Περιβαλλοντικής δράσης του σχολείου μας, ο κ. Κουτσούγερας, η κα. Ζαφειριάδου, η κα. Πλατάνου και ο κ. Γιαννακάρας, μαζί με τα μέλη της περιβαλλοντικής ομάδας της Γ’ τάξης του Γυμνασίου Ιστιαίας, πραγματοποίησε μια πανέμορφη πεζοπορία.

Συντροφιά με την καλή μας σωματική κατάσταση περπατήσαμε με την βοήθεια του οδηγού μας τα μονοπάτια του Τελέθριου, ξεκινώντας από τον γραφικό Ταξιάρχη.

Όλες οι αισθήσεις μας πλούτισαν από το απέραντο πράσινο, τις μυρωδιές του βουνού και τα ακούσματα του δάσους.

Μετά από ανάβαση 10 περίπου χιλιομέτρων φτάσαμε στη Μονή Αγίου Γεωργίου και εκεί καταλάβαμε ότι η ευτυχία βρίσκεται σε απλά πράγματα, όπως είναι η δροσιά και η κατάνυξη στο χώρο της Μονής, όσο και στο κρύο νερό που μας πρόσφεραν οι μοναχές.

Αφού ξεκουραστήκαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής και το φινάλε της πεζοπορίας ήταν υπέροχο και γευστικό!

Έτσι η εσωτερική και εξωτερική αθλητική μας κατάσταση, έκλεισε με την γεύση υπέροχων ελληνικών σουβλακίων, που όλοι τιμήσαμε στα κοσμοπολίτικα Λουτρά Αιδηψού.

Γυμνασμένοι, κουρασμένοι και φαγωμένοι επιστρέψαμε.

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!!

                                                                                                                      Κων/νος Βούλγαρης Γ₁

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Στις 4.5.2012 μαζί με τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου της Γ’ Γυμνασίου, πήγαμε μία πεζοπορία.

Εκεί περπατήσαμε περίπου 21 με 22 χλμ, αν και ήταν λίγο μακριά άξιζε η κούραση που περάσαμε.

Ήταν τέλεια!!! Μαζί με τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου, περάσαμε μέσα από ποτάμια, διασχίσαμε πολλά μονοπάτια, με ομαδικότητα και προσοχή.. Επίσης να σας αναφέρω πως μαζί μας είχαμε και έναν οδηγό, που μας συμβούλευε να προσέχουμε περισσότερο μέσα στο δάσος, και όταν πάμε μια πεζοπορία πρέπει μαζί μας να έχουμε κάποια απαραίτητα πράγματα.

Η ομορφότερη στιγμή ήταν εκεί που βοήθησα την κυρία Έφη και μερικούς συμμαθητές μου να περάσουν το ποτάμι... Αν και ο ήλιος ήταν πολύ καυτός και μας βασάνιζε, εμείς δεν σταματήσαμε πουθενά, συνεχίσαμε να περπατάμε ασταμάτητα με σκοπό να φτάσουμε στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στα ΄Ηλια...Μετά από πολλές ώρες και ναι φτάσαμε!!! Εγώ προσωπικά όταν είδα το μοναστήρι , ένιωσα μέσα μου αισιόδοξη.. Αφού συγκεντρωθήκαμε όλα τα παιδιά στην είσοδο του μοναστηριού μπήκαμε μέσα στο μοναστήρι με πολύ ησυχία και προσκυνήσαμε, εκεί στο μοναστήρι

οι μοναχές μας είχαν ετοιμάσει ένα μικρό κολατσιό. Αφού τελειώσαμε το κολατσιό φύγαμε... Περπατήσαμε με τα πόδια μέσα σε ένα μονοπάτι με σκοπό να κατέβουμε κάτω για να περιμένουμε το πούλμαν να έρθει να μας πάρει..Όταν ήρθε και μας πήρε, μας πήγε σε μία παραθαλάσσια ταβέρνα, όπου εκεί φάγαμε σουβλάκια, μετά εγώ μαζί με τις φίλες μου πήγαμε μία βόλτα κοντά στην θάλασσα..Σιγά σιγά η ώρα πέρασε και έτσι όλοι μας έπρεπε να μαζευτούμε στο πούλμαν για να φύγουμε..Πλέον όταν μαζευτήκαμε όλοι φύγαμε και φτάσαμε στο γυμνάσιο μας..

Αυτήν την πεζοπορία δεν θα την ξεχάσω ποτέ!!!

                                                                                                                       Αναστασία Λιάκου Γ₂

Περιοχή Σβάλες

"Μαζεύοντας" χιλιόμετρα υπό έντονη ηλιοφάνεια

Νέος Πύργος

Νεροοοοοοοοοοοοοοοοό

Αν και η Μονή φαίνεται κοντά, θέλουμε κανα μισαωράκι ακόμα

Μονή Αγίου Γεωργίου Ηλίων

Η υποδοχή των μοναχών ήταν εξαιρετική. Φάγαμε και ήπιαμε ανασυντάσσοντας δυνάμεις για τα τελευταία χιλιόμετρα

Την περασμένη Πέμπτη μια ομάδα 30 περίπου παιδιών μαζί με 5 καθηγητές μας, αποφασίσαμε να περπατήσουμε από την Ιστιαία μέχρι τους Ωρεούς και να θυσιάσουμε μερικές ώρες από την εκδρομή μας, για να απολαύσουμε τη φύση και να ασκηθούμε.

Ξεκινήσαμε την διαδρομή μας από το σχολείο μας με προορισμό το Τσιφλίκι με σκοπό να φτάσουμε στους Ωρεούς μέσω Τσοκαΐτη. Όταν περάσαμε το Τσιφλίκι κάναμε μια μικρή στάση, για να μας μιλήσει ο κ. Γιαννακάρας και η κα. Πλατάνου για τον κάμπο της Ιστιαίας και την ιστορία του που συνδέεται άμεσα με την ελιά και τα κανάλια που τον αποστράγγισαν.

Η διαδρομή μας ήταν ευχάριστη καθώς μέσα από την ησυχία που επικρατούσε μπορούσαμε να ακούμε τα πουλιά να κελαηδούν και το θρόισμα των φύλλων των δέντρων. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας μέχρι την παραλία Τσοκαΐτη ο κ. Γιαννακάρας μας μίλησε, για την Παναγιά Μακροφτελιά καθώς και για την κουταμάρα των ανθρώπων που πήγαν και έκοψαν τις θεόρατες φτελιές που την περιέβαλλαν, δηλαδή το στοιχείο που την έκανε ξεχωριστή. Ακόμη, ο κ. Κουτσούγερας μας έδειξε το δέντρο της φτελιάς και μας μίλησε γι’ αυτό. Όταν φτάσαμε στην παραλία Τσοκαΐτη ουσιαστικά η διαδρομή μας τελείωνε, γιατί από εκεί και πέρα μέχρι τους Ωρεούς δεν υπήρχε κάτι αξιοθαύμαστο παρά μόνο η θέα και ο φλοίσβος της θάλασσας. Έτσι την τελευταία μας στάση την κάναμε στην παραλία του Τσοκαΐτη όπου ο κ. Κουτσούγερας μας έδειξε ένα σημείο από το οποίο μπορείς να δεις το Τελέθριο, το Πήλιο, τον Παρνασσό, την Όθρυ, την Οίτη και το Βελούχι.

Αυτή η διαδρομή μας, μου άρεσε πάρα πολύ γι’ αυτό και από εδώ και πέρα θα συμμετέχω σε όλες τις άλλες που θα ακολουθήσουν γι’ αυτό και σας προτείνω να έρθετε κι εσείς στις επόμενες γιατί πραγματικά αξίζει!!!

                                                                                                                                                       Σπύρος Ρουμελιώτης Β₄

Το Σχολείο μας στην φιλότιμη προσπάθειά του να εντάξει τον μαθητή, και ταυτόχρονα τον πολίτη του αύριο που θα χειρίζεται το μέλλον του κόσμου, αυτού που του παραδόθηκε στον κόσμο, με τα σωστά εφόδια και τις πρέπουσες αξίες, έγινε ενεργό μέλος ενός περιβαλλοντικού προγράμματος. Στα πλαίσια λοιπόν αυτού του προγράμματος οργανώθηκαν περίπατοι και εκπαιδευτικές εκδρομές, συνοδευόμενες από μαθήματα για τη φύση και τις τοπικές μας ομορφιές – διότι αν δεν μάθεις να αγαπάς πρώτα  τα όντα και τα αγαθά που περιβάλλουν πρώτα εσένα τον ίδιο, τότε δεν είσαι ικανός να αγαπήσεις και να εκτιμήσεις οτιδήποτε άλλο.

 Έτσι λοιπόν αναγνωρίζοντας την δράση και την προσπάθεια του σχολείου μας η εκπομπή  ''ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ'' της κρατικής τηλεόρασης ΕΤ3, που βρέθηκε στη Βόρεια Εύβοια τον Ιούλιο του 2012, αποφάσισε να προβάλλει πανελλαδικώς την προσπάθειά μας, με στόχο να ευαισθητοποιήσει και άλλα σχολεία να κάνουν το ίδιο, αλλά ακόμα και απλούς πολίτες να το εφαρμόσουν στους ίδιους και τα παιδιά τους. Με σκοπό να γίνει μια οργανωμένη και συντονισμένη προσπάθεια, με στόχο τη βελτίωση της κατάστασης του περιβάλλοντός μας, αποφάσισαν να βιντεοσκοπήσουν έναν από τους  περιπάτους μας, ο οποίος έγινε στα οχυρά  των Γερμανών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου που βρίσκονται στα βουνά της περιοχής μας. Εκεί λοιπόν, αφού διασχίσαμε ένα παραλιακό μονοπάτι, αρχίσαμε την περιπατητική και συνάμα αφηγηματική (λόγω των καθηγητών οι οποίοι με τις γνώσεις τους μας έδιναν πληροφορίες και κουράγιο να συνεχίσουμε το βήμα μας) ανάβασή μας. Όταν φτάσαμε λοιπόν μας περίμενε ένα θέαμα αντάξιο των προσδοκιών αλλά και της κούρασής μας, δηλαδή μια εκπληκτική θέα και ταυτόχρονα τα καλοδιατηρημένα οχυρά. Εκεί ακολούθησαν επεξηγήσεις για τα οχυρά, τις διάφορες μορφές τους διότι άλλα ήταν για να στεγάζουν μεγάλο πλήθος στρατιωτών και άλλα για εξυπηρετούν τις αμυντικές ανάγκες ενός ή δύο στρατιωτών. Έτσι εξελίχθηκε και ο υπόλοιπος περίπατος με τη μόνη ενδιάμεση στάση που είχαμε σε μία από τις πολεμίστρες – οχυρά για να ξεκουραστούμε και παραλλήλως να ανταλλάξουμε ιδέες, εμπειρίες και ιδέες συγκριτικά με τη ζωή στην πόλη και τη ζωή στο χωριό.

Η κεντρική ιδέα του περιπάτου μας ειπώθηκε από έναν από τους συμμαθητές μου: '' Να βάλουμε την φαντασία μας να δουλέψει για να αντιμετωπίσουμε την κρίση''. Μακάρι…                                                                                                                      Ηλίας Σταματέλος Γ3

Ώρα ξεκούρασης