Οι Ωρεοί μαζί με την Ιστιαία, είτε χωριστά είτε σαν ενότητα, αποτελούν τον πυρήνα της ιστορίας της Β. Εύβοιας. Οι δύο πόλεις είναι πανάρχαιες και η παράλληλη ιστορία τους χάνεται στα βάθη των αιώνων. Οι εκδοχές προέλευσης του ονόματος της πόλης είναι αρκετές. Σύμφωνα με μία απ΄αυτές, το όνομα προέρχεται από την δυναστεία των Ωρεών που κάποτε βασίλευσε εκεί. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι οι Ωρεοί πήραν το όνομά τους από τον αδελφό της Ιστιαίας Ωρεό.

Κατά μήκος της παραλίας των Ωρεών και μέχρι το Ν. Πύργο υπάρχουν αρκετά ποιοτικά ξενοδοχεία και συγκροτήματα ενοικιαζόμενων δωματίων.

Σε όλο το μήκος της πεζοδρομημένης παραλιακής οδού, υπάρχουν όλων των ειδών τα κέντρα που μπορούν να ικανοποιήσουν τις όποιες προτιμήσεις των πελατών τους. Στο λιμάνι την καλοκαιρινή περίοδο «δένουν» ιστιοπλοϊκά σκάφη ενοικιαζόμενα στους λάτρεις του αθλήματος αυτού. Διεξάγονται επίσης ιστιοπλοϊκοί αγώνες σε ερασιτεχνικό επίπεδο. 

Οι Ωρεοί υπήρξαν αρχαία πόλη της Ευβοίας που ιδρύθηκε το 446 π.Χ. ως αποικία των Αθηναίων. Μετά τη λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου κυβερνήθηκε ολιγαρχικά, ύστερα από αξίωση των Σπαρτιατών. Επί Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας, πέρασε στην κυριαρχία των Μακεδόνων και στη συνέχεια των Ρωμαίων. Αργότερα, ακολούθησε την τύχη της υπόλοιπης Ελλάδας. Σύμφωνα με την ιστορία, οι Ωρεοί ιδρύθηκαν από τους Αθηναίους στρατηγούς Τολμίδη και Περικλή το 447 π.Χ., όταν εγκατέστησαν εδώ 2.000 Αθηναίους κληρούχους. Ύστερα από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο υποτάχθηκαν στους Λακεδαιμόνιους, οι οποίοι εξεδίωξαν τους Αθηναίους. Αργότερα κυριαρχήθηκαν από τους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους (200 π.Χ.). Οι Ωρεοί αποτελούν επίνειο της Ιστιαίας –5 χλμ Δ- και απέχουν από τη Χαλκίδα 134 χλμ ΒΔ. Παρουσιάζουν σημαντική τουριστική κίνηση. Τους καλοκαιρινούς μήνες -και το χειμώνα όταν το επιτρέπει ο καιρός- συνδέονται με το νησί Τρίκερι και το Βόλο.Από το λιμάνι της εξάγονται διάφορα προϊόντα όπως λάδι, κρασί κ.τ.λ., ενώ συγχρόνως υπάρχει σ’ αυτό αξιόλογη κίνηση επιβατών. Εκεί σώζονται σήμερα τα ερείπια Βενετσιάνικων και Τουρκικού στόλου.

 Απομεινάρι των καταστροφών και δείγμα της μεγάλης πολιτιστικής ακμής των Ωρεών αποτελεί ο μαρμάρινος ταύρος μήκους 3,2 μέτρων της Ελληνιστικής εποχής, που βρέθηκε τον Αύγουστο του 1965 στην παραλία και σήμερα εκτίθεται, μέσα σε γυάλινο κουβούκλιο, που βρίσκεται στην πλατεία κοντά στο λιμάνι και πίσω από το ναό του Σωτήρος. 

Στα χρόνια του Βυζαντίου, μετά το 400, η Ωρεός ήταν Επισκοπική έδρα υπαγόμενη στη Μητρόπολη των Αθηνών, και μετά το 1300 στην Μητρόπολη Ευρίπου. Κατά την Ενετοκρατία έγινε έδρα Βαρονίας του Λομβαρδού Peccoraro  Dei Peccorari.
Όταν έγινε η επαναστατική απόπειρα απελευθέρωσης της Εύβοιας, λίγο μετά το 1270, από τον Καρυστινό ιππότη Λικάριο, η Ωρεός αποτέλεσε το βασικό ορμητήριο των δυνάμεων του θρυλικού επαναστάτη, Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο οποίος επιθυμούσε να επανεντάξει την Εύβοια στο Βυζαντινό κράτος.

Το φρούριο που χρησιμοποιήθηκε και στην περίοδο της Ενετοκρατίας αλλά και από τους Οθωμανούς ονομάζεται από τους πορτολάνους σαν Oreo, Loreo ή Oroz. Κάτω από το κάστρο των Ωρεών βρίσκεται η μονόχωρη μικρή μεταβυζαντινή εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Η ανασκαφή που έγινε μπροστά από την είσοδό της απέδωσε μία ταφή μέσα σε μαρμάρινη σαρκοφάγο (σήμερα μέσα στο ναό) την οποία οι μελετητές αποδίδουν στον Επίσκοπο Ωρεού Ιωάννη.

 Ο ναός έχει την Αγία Τράπεζα του λαξευμένη στον βράχο. Τον Αύγουστο του 1965 βρέθηκε στην παραλία ένας μαρμάρινος ταύρος μήκους 3,2 μέτρων της Ελληνιστικής εποχής, που σήμερα βρίσκεται μέσα σε γυάλινο κουβούκλιο πίσω από το ναό του Σωτήρος, στο λιμάνι. Σε μια αίθουσα του Δήμου της πόλης φιλοξενούνται τα ευρήματα της Αρχαιολογικής Συλλογής των Ωρεών, τα οποία μαρτυρούν την παλιά αίγλη των Ωρεών της Ιστιαίας αλλά και της γύρω περιοχής. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο κορμός ανδρικού αγάλματος που βρέθηκε στην περιοχή της Ιστιαίας, ανάγλυφες νεκρικές στήλες καθώς και τμήματα θωρακίων του 5ου μ.Χ. αιώνα. Μερικά γλυπτά, που ανήκουν στην πόλη, βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο του Βερολίνου στην αίθουσα της Περγάμου και είναι κάποια από τα λάφυρα που αποκόμισε ο Άτταλος μετά την κατάληψη των Ωρεών.